Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις;
Η παρουσία τους έγινε αισθητή από πολύ νωρίς, όταν βρισκόμασταν σε απόσταση 20-25 μιλίων από το Καστελόριζο. Γύρω στις 5 το πρωί της Κυριακής, μας πλησιάζει με πολύ μεγάλη ταχύτητα ένα ζόντιακ στα 15-20 μέτρα, και βλέπουμε φλας να αστράφτουν απ’ τη μεριά του, σαν να μας έβγαζε φωτογραφία. Αφού έκατσε δίπλα μας για 3-4 λεπτά, το ζόντιακ εξαφανίστηκε. Στο βάθος διακρίναμε και φωτογραφήσαμε μια φρεγάτα. Το επόμενο βράδυ, καθώς πλησιάζαμε την Αλεξάνδρεια, μας ακολούθησε ένα πολεμικό πλοίο. Όταν σταματήσαμε 15 μίλια μακριά από το λιμάνι το Πορτ Σαΐντ, έξω από τα χωρικά ύδατα της Αιγύπτου, για να περάσει η νύχτα, είχαμε την ανησυχία ότι μπορεί να υπήρχαν ισραηλινά πλοία και εκεί κοντά. Δεν είχαμε ραντάρ να διακρίνουμε, αλλά απ’ ό,τι μάθαμε αργότερα, βρίσκονταν ήδη εκεί και μας παρακολουθούσαν. Αυτά ήταν και τα πλοία που είδαμε να μας προσεγγίζουν, όταν φύγαμε από εκεί τα χαράματα της Τρίτης. Γύρω στις 9:00 εμφανίστηκε η πρώτη φρεγάτα στα ανοιχτά, ακολούθησε μία δεύτερη και τελικά οι φρεγάτες έγιναν τέσσερις. Είδαμε να έρχεται προς το μέρος μας μία ομάδα από ζόντιακ και δύο σκάφη με αντλίες νερού. Τοποθετήθηκαν σε σχηματισμό γύρω μας ενώ από ψηλά μάς παρακολουθούσε ένα αναγνωριστικό αεροπλάνο.
Πότε ξεκίνησαν οι παρεμβάσεις των Ισραηλινών;
Άρχισαν γύρω στις 9:30. Πρώτα μας ζήτησαν να δηλώσουμε ποιο πλοίο είμαστε, ποιοι είναι οι επιβάτες κ.ο.κ. Μας είπαν ότι πλέουμε προς αποκλεισμένη περιοχή και ισχυρίστηκαν ότι, σύμφωνα με το νόμο, απαγορεύεται να πάμε προς τα εκεί, οπότε πρέπει να αλλάξουμε πορεία. Εμείς συνεχίσαμε την πορεία μας, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι είμαστε σε ανθρωπιστική αποστολή, πλέουμε σε διεθνή ύδατα και ότι πρέπει να μας ανοίξουν διάδρομο να περάσουμε. Τότε, οι τόνοι από την πλευρά τους άρχισαν να ανεβαίνουν. Απείλησαν τον καπετάνιο μας, ένα νεαρό παιδί, ο οποίος ταράχτηκε λίγο και δεν έδωσε την προσυμφωνημένη απάντηση. Οι Ισραηλινοί βρήκαν την αφορμή να μας διατάξουν να σταματήσουμε αμέσως. Όμως αιφνιδιάστηκαν όταν τους είπαμε ότι τον απαλλάξαμε από τα καθήκοντά του και δεν είναι πλέον πλοίαρχος. Ο ίδιος στη συνέχεια τους είπε ότι δεν εγκαταλείπει το πλοίο με δική του θέληση για να διασφαλίσει την ομαλή πλεύση. Δεν ήταν όπως καταλάβαμε έτοιμοι ν’ απαντήσουν σε μια τέτοια κίνηση. Σύντομα όμως μας διέταξαν και πάλι να σταματήσουμε, απειλώντας από το vhf ότι, για ό,τι συμβεί είμαστε εμείς υπεύθυνοι.
Εμείς κρατούσαμε ψύχραιμη στάση και ξαφνικά σταμάτησαν. Για μία-μιάμιση ώρα, κάθονταν στα 200-300 μέτρα, προφανώς περιμένοντας διαταγές. Το πλοίο είχε ξεκινήσει από την Κορσική με προορισμό τη Γάζα και πιθανόν να βρίσκονταν σε συνεννοήσεις με τη γαλλική κυβέρνηση, η οποία δεν ήταν σαφές ότι θα συναινούσε στην βίαιη κατάληψή του. Υπήρξαν τότε και σκέψεις ότι ο Σαρκοζί ίσως και να ήθελε να φτάσει το πλοίο στη Γάζα, πιθανόν για να το χρησιμοποιήσει το γεγονός στην προεκλογική του εκστρατεία.
Πώς διεξήχθη η κατάληψη του Dignite;
Το «γιουρούσι» άρχισε με τις αντλίες νερού να βάλλουν κατά πάνω μας κάνοντας αδύνατη την παραμονή στο πηδάλιο. Μας κατάβρεχαν επαναλαμβάνοντας ότι, αν σε 10 λεπτά δεν σταματήσουμε, θα είμαστε υπεύθυνοι για «ό,τι χειρότερο συμβεί». Η ποσότητα και η πίεση του νερού αυξανόταν και ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο να σπάσουν με το νερό τα τζάμια του σκάφους, με αποτέλεσμα να τραυματίσουν σοβαρά ή να σκοτώσουν κάποιον. Το μικρό σκάφος έμεινε ακυβέρνητο κι εκείνοι εισέβαλαν κραυγάζοντας και διατάζοντάς μας να κάτσουμε όλοι κάτω. Υπήρξαν κάποιες φραστικές αντεγκλήσεις, αλλά δεν υπήρξε βία, καθώς είχαμε εκτιμήσει ότι δεν υπήρχε περιθώριο ν’ αντιδράσουμε και ότι οι Ισραηλινοί στρατιώτες, που κινηματογραφούσαν τα πάντα, ήταν πιθανόν να «πιαστούν» από οποιαδήποτε αντίδραση και να σκοτώσουν – μάλλον επιλεκτικά.
Μας μετέφεραν σε ζόντιακ και από εκεί σε μία φρεγάτα. Αρχικά μας είχαν φορέσει χειροπέδες, αλλά αφού διαμαρτυρηθήκαμε έντονα, τις έβγαλαν. Μας κατέβασαν στο κύτος της φρεγάτας και μας έβαλαν ανά πέντε στις καμπίνες των στρατιωτών. Κάθε δωμάτιο φυλασσόταν από πέντε στρατιώτες σε στάση «ετοιμότητας». Σε γενικές γραμμές, περιορίστηκαν σε ψυχολογική βία (intimidation) που δεν απέδωσε, σε σπρωξίματα, απειλές, όμως είχαν τα όπλα πάντα προτεταμένα. Δεν μας άφηναν να αγγίζουμε τα πράγματά μας και, αν απλώναμε το χέρι προς αυτά, ύψωναν το όπλο στα 20 εκατοστά από το πρόσωπό μας.
Ποια ήταν η διαδικασία όταν φτάσατε στο Ασντότ;
Στο Ασντότ, όπου φτάσαμε γύρω στις 6:00 το απόγευμα της Τρίτης, έγινε η σωματική έρευνα και η προανάκριση. Είχαν πάρει τα προσωπικά μας αντικείμενα και τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Περίπου στις 10:00, το βράδυ μας μετέφεραν σε ένα κέντρο μεταγωγών για τις διατυπώσεις. Μας παρουσίασαν ένα μάλλον άσχετο κείμενο του immigration που έλεγε ότι δεν διεκδικούμε να παραμείνουμε στο Ισραήλ αιτούμενοι συνδρομή δικηγόρου. Προφανώς δεν είχαμε τέτοιο αίτημα και μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με έναν από τους δικηγόρους που συνδράμουν στο Ισραήλ τις προσπάθειές μας, υπογράψαμε συλλογικά. Συμπληρώσαμε ως σχόλιο ότι μας συνέλαβαν παράνομα σε διεθνή ύδατα. Τότε περίπου συνάντησα δύο εκπροσώπους της ελληνικής πρεσβείας στο Τελ Αβίβ που επιμελήθηκαν τα διαδικαστικά της «απέλασης». Να πω ότι «διάβασα» πρόσωπα ειλικρινή, σε πλήρη αντίθεση με αυτό που έδειξαν όλο αυτό τον καιρό οι χωρίς πρόσωπο υπουργοί της ελληνικής κυβέρνησης…
Ακολούθησε η ανάκριση. Σε άλλους διήρκεσε 10 λεπτά, σε άλλους μία ώρα και σε εμένα τρεις – τους ενδιέφεραν ιδιαίτερα οι περυσινοί. Με ανέκρινε –σε μορφή δήθεν συζήτησης– ένας υψηλόβαθμος Ισραηλινός αξιωματούχος, ιδιαίτερα ευφυής, ενώ παρακολουθούσαν περίπου δέκα άτομα και υποθέτω μια κάμερα. Σε αντίθεση με πέρυσι που στη φονική τους υστερία αντέταξα την απόλυτη σιωπή, αυτή τη φορά αποφάσισα να ακολουθήσω τη γενική στάση όλων. Έγινε προσπάθεια να διαβάσει η μια πλευρά την άλλη. Απαντούσα πολιτικά λέγοντας τα δικά μου επιχειρήματα, κυρίως στο ερώτημα γιατί επανήλθα κι αν θα επανέλθω. Άκουγαν μάλλον υπομονετικά, τους ενδιέφερε όμως νομίζω περισσότερο να βγάλουν κάποιο ψυχογράφημα. Στη συνέχεια μας μετέφεραν με κλούβες σε ένα χώρο κοντά στο αεροδρόμιο, όπου περάσαμε τη νύχτα καθιστοί σε μία αίθουσα αναμονής. Το επόμενο πρωί, με μετέφεραν στο αεροδρόμιο και με έβαλαν στο αεροσκάφος της γραμμής, με το οποίο γύρισα στην Ελλάδα, συνοδευόμενος από έναν ισραηλινό αστυνομικό. Παρά τις εξαιρετικά δυσοίωνες προβλέψεις και την ανησυχία όλων των συνταξιδιωτών για την τύχη μου αποδείχθηκε, πιστεύω, πως χάριν των Γάλλων τη γλύτωσε κι ο Ρωμιός…
Κρίνοντας εκ των υστέρων, θα χαρακτηρίζατε θετική ή αρνητική την έκβαση του εγχειρήματος;
Οι περισσότερες καμπάνιες που απάρτιζαν το Στόλο βρέθηκαν κάποια στιγμή στη δύσκολη θέση να βγάλουν συμπεράσματα για τα θετικά και τα αρνητικά του εγχειρήματος. Όλοι συμφώνησαν ότι ήταν μια πολύ σημαντική, θετική δράση στο σύνολό της. Όμως το γεγονός ότι η τελευταία φάση δεν ολοκληρώθηκε, δημιούργησε ερωτηματικά για το ποια ήταν εκείνα τα λάθη που εμπόδισαν να φτάσουμε με πιο ουσιαστικό τρόπο και με μεγαλύτερες δυνάμεις στο τελικό στάδιο. Έτσι, πριν ακόμα ολοκληρωθεί η τελευταία φάση, άνοιξε άτυπα η συζήτηση για το κατά πόσο ο σχεδιασμός και η υλοποίησή της ήταν σωστή ή λάθος. Όλοι βέβαια θεωρούμε ότι η τελική φάση αποτελεί μικρό ποσοστό της όλης προσπάθειας, που όμως είναι σαν την κορυφή του παγόβουνου, είναι αυτό που φαίνεται. Δεν μπορείς να το παραβλέψεις˙ αυτό που φαίνεται είναι ότι η Φλοτίλα ως «όλον» δεν ταξίδεψε. Η ισραηλινή πλευρά το παρουσίασε ως επιτυχία της, όμως η τελευταία πράξη που πιο πάνω περιγράψαμε, ανέτρεψε σε σημαντικό βαθμό πολλά από τα αρνητικά δεδομένα και έδωσε πολύ πνοή στο εγχείρημα, που βέβαια θα συνεχιστεί. Το μεγάλο, το αποκαλυπτικό θά λεγα γεγονός, είναι ότι ένας ολόκληρος διεθνής μηχανισμός συμπτύχθηκε για να χτυπήσει ένα μικρό, συμβολικό, στην υλικοτεχνική του διάσταση, αλλά καταλυτικό, τόσο ανθρωπιστικά όσο και πολιτικά, διεθνές εγχείρημα.
Ένα δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι κάποιες χιλιάδες άνθρωποι, αναπτύσσοντας μεγάλες καμπάνιες σε πολλές χώρες, εκφράστηκαν μέσα από μερικές εκατοντάδες ανθρώπους -που πήραν μέρος στον σχεδιασμό, οργάνωση και υλοποίηση του εγχειρήματος- ετοιμάζοντας με πενιχρά μέσα μερικά καράβια, αναδεικνύοντας ένα ώριμο σύγχρονο μεγάλο αίτημα. Η Φλοτίλα ΙΙ μπόρεσε να ταρακουνήσει ξανά το παγκόσμιο σύστημα. Ναι μεν εδώ στην Ελλάδα είναι δύσκολο να φανεί αυτό –και λόγω της εσωτερικής κατάστασης και λόγω των σε διατεταγμένη υπηρεσία μηχανισμών που εμπόδισαν τη δημοσιοποίησή του– αλλά στις άλλες χώρες δεν συνέβη το ίδιο. Στη διεθνή του διάσταση, το εγχείρημα τάραξε δυνατά τα νερά και μάλλον εξάντλησε τα τελευταία αποθέματα φασιστικής και βίαιης αντιμετώπισής του από τους μηχανισμούς. Ο σκοπός, λοιπόν, έμεινε, η ιδέα του εγχειρήματος δεν έχει από κανέναν αμφισβητηθεί, όμως έχει τεθεί σε συζήτηση ο τρόπος υλοποίησης του εγχειρήματος. Επίκεινται επόμενες δράσεις, υπάρχει απόλυτη συμφωνία και βεβαιότητα ότι στη Γάζα, αν δεν πέσει σύντομα ο αποκλεισμός, θα πάμε, περισσότερο έτοιμοι από ποτέ.
Πώς βλέπετε συνολικά τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στο Στόλο της Ελευθερίας ΙΙ;
Σε όλη τη διάρκεια του εγχειρήματος, εμείς κρατήσαμε τους τόνους χαμηλά. Θέταμε δημόσια όλα τα ζητήματα και την ελληνική κυβέρνηση τη βάζαμε απέναντι στην νέα, αλλοπρόσαλλη και ενδοτική επιλογή της: την επιλογή να εγκαταλείψει την Παλαιστίνη και τον αραβικό κόσμο αναθεωρώντας ένα από τα θεμέλια της παραδοσιακής ελληνικής γεωστρατηγικής –όσο ισχνή κι αν ήταν πάντοτε αυτή. Η συγκεκριμένη επιλογή της κυβέρνησης έχει μεν σχέση με όσα συμβαίνουν στον τομέα της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλά έχει σχέση και με πιο συγκεκριμένα εσωτερικά ζητήματα: Η ελληνική κυβέρνηση επικαλείται, για να εξηγήσει την στάση της τόσο στα οικονομικά όσο και τα διεθνή ζητήματα, τις πιέσεις και τα εκβιαστικά διλλήματα των συμμάχων και εταίρων… της χώρας (έχει την σημασία του αυτό), εμφανιζόμενη ως περίπου θύμα που υποχρεώνεται σε ρεαλιστικές υποχωρήσεις και ταχτικούς συμβιβασμούς.
Εντούτοις δεν εγκαλείται από εμάς για κάποια συγκυριακή υποχωρητικότητα και ταχτικισμό (κάθε χώρα μπορεί να αναδιπλωθεί ή να ελιχθεί όταν βρίσκεται σε δεινή θέση), αλλά για την συγκεκριμένη επιλογή της να στραφεί στρατηγικά προς το Ισραήλ με καταστροφικό για τα συμφέροντα της χώρας και τις σχέσεις μεταξύ των λαών τρόπο. Η κυβέρνηση έκανε αυτή τη στροφή απέναντι στο Ισραήλ με όρους αφέντη και υποτακτικού. Το Ισραήλ υπαγορεύει και η ελληνική κυβέρνηση πειθήνια εκτελεί. Εκχωρεί κυριαρχία σε θάλασσα και στεριά, επιτρέπει στους ισραηλινούς πράκτορες να αλωνίζουν συνεργαζόμενοι με άνωθεν κάλυψη με εγχώριους πράκτορες. Η πρακτορική συμπεριφορά διαχέεται από την κορυφή της ελληνικής διοίκησης και τις ανερμάτιστες «ελίτ» προς τις βάσεις τους. Μας κυνήγησαν, εμένα προσωπικά, ακόμη και στο Καστελόριζο, έβαλαν υπό παρακολούθηση τον δήμαρχό του, ποιοι; Τονίζω, για όσους καταλαβαίνουν, στο Καστελόριζο.
Παλιές συμμαχίες που εδραιώθηκαν σε σχέσεις φιλίας αιώνων με τον αραβικό κόσμο καίγονται χωρίς συναίσθημα αλλά και χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ. Ταυτόχρονα, ένα ισχυρό κίνημα που ενώνει διεθνώς τις κοινωνίες των πολιτών ανάγεται σε βασικό της αντίπαλο. Περισσότερο από έγκλημα, εδώ πρόκειται και για τραγικό λάθος που μια στοιχειωδώς έξυπνη και σοβαρή κυβέρνηση, με κάποια σχέση με το λαό της, σε τέτοιες ώρες μοναξιάς και οικονομικο-κοινωνικής επιθετικότητας από τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και τους υποτιθέμενους συμμάχους της, θα έπρεπε να θέλει αυτό το κίνημα κάπως δίπλα της. Αντίθετα, έκανε ότι μπορούσε για να το στήσει εχθρικά απέναντί της. Τα διαφορετικά επίπεδα της πολιτικής αποτελούν όπως φαίνεται άγνωστο βιβλίο για τις νεογιάπικες πολιτικές παρέες που πήραν το κουμάντο στη χώρα.
Έτσι, αντί να αφήσει το Ισραήλ, όπως εμείς θέλαμε, ν’ αντιμετωπίσει τη Φλοτίλα, ανέλαβε η ίδια την εργολαβία. Την υλοποίησε με βρόμικο τρόπο, με ενέργειες μπαμπέσικες, ώσπου έφτασε στο σημείο να απαγορεύσει τον απόπλου για λόγους, υποτίθεται, εθνικού συμφέροντος. Οι ενέργειες αυτές βαρύνουν ιδιαίτερα εκείνους τους υπουργούς της ελληνικής κυβέρνησης που έπαιξαν το ρόλο τους σαν πολιτικοί υπάλληλοι ξένης χώρας. Η ελληνική κυβέρνηση είναι υπόλογη επειδή κατέστησε τη χώρα κρατίδιο στα μάτια της διεθνούς κοινωνίας των πολιτών. Το ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκε πως είναι κόμμα που δεν διαθέτει και δεν εφαρμόζει κάποια πολιτική, αλλά, απλά διαθέτει το πολιτικό προσωπικό του σε ένα διεθνές δίκτυο συμφερόντων. Το πώς προσπαθούν τώρα να χρυσώσουν το χάπι για να δημιουργήσουν συνενοχή στον ελληνικό λαό είναι μια μακρά κουβέντα.
Δεν υπήρξε κάποια επαφή με την κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης;
Η Ελλάδα ήταν υποχρεωτικός τόπος δημιουργίας, ανάπτυξης και εκκίνησης της αποστολής για όλους τους ουσιαστικούς λόγους. Πρόθεση του εγχειρήματος, φυσικά, δεν ήταν να ανοίξει ισχυρά δευτερεύοντα μέτωπα με τρίτες κυβερνήσεις, προφανώς η κυβέρνηση του Ισραήλ σαν κύριος αντίπαλος μας φτάνει και μας περισσεύει… Η κυβέρνηση παρακολουθεί την υπόθεση εδώ και μήνες. Παρά όμως τις επιστολές από τη μεριά μας που είχαν σκοπό να την ενημερώσουν ώστε ν’ αποφευχθούν ορισμένα από αυτά που προαναφέραμε, αρνήθηκε με τρόπο αλαζονικό να ανοίξει ένα κάποιο ένα δίαυλο επικοινωνίας, για να ξέρει, όπως οι Γάλλοι, οι Σουηδοί κ.ά., τι συμβαίνει, στο επίπεδο έστω μιας τυπικής νομιμότητας. Η γαλλική κυβέρνηση, όταν ρωτήθηκε αν θα απαγορεύσει τον απόπλου, άφησε το παράθυρο ανοιχτό, τονίζοντας μεν ότι είναι αντίθετη, λέγοντας όμως παράλληλα ότι «αν το κάνετε, δεν θα σας ανακόψουμε ούτε βάζοντας προσκόμματα γραφειοκρατικά, ούτε με απαγόρευση που θα καταργεί την ελευθεροπλοΐα. Αν υπάρξει σύγκρουση θα ζητήσουμε να μην αντιμετωπιστείτε βίαια».
Τέτοια ψήγματα υπήρχαν στην Ελλάδα –ο Κ. Σκανδαλίδης, λόγου χάρη, είχε ρητά αναφέρει στην τηλεόραση ότι η ελληνική Κυβέρνηση δεν θα απαγορεύσει τον απόπλου. Έχουμε την βεβαιότητα τώρα όμως, ότι δημιουργήθηκε ένα κέντρο «διαχείρισης της κρίσης», δηλαδή υπονόμευσης του εγχειρήματος, στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, που ήλεγχε το λιμενικό και τους επιθεωρητές, σε συνεργασία με το παλιό υπουργείο ναυτιλίας, και βέβαια το υπουργείο Εξωτερικών. Η «μπαμπέσικη» πολιτική εκ μέρους τους κράτησε μέχρι το τέλος. Έσπρωχναν με αφόρητες πιέσεις και τους εμπλεκόμενους δημόσιους υπαλλήλους να παρανομούν. Έδωσαν εντολές στα τηλεοπτικά κυρίως ΜΜΕ να κλείσουν κάθε χαραμάδα που άφηνε να προβάλλεται το εγχείρημα. Σε αυτά συνέβαλε και ο διεθνής παράγοντας. Όταν έβλεπε ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν τα κατάφερνε, την πίεζε να γίνει πιο δουλική ή ασκούσε πρόσθετες πιέσεις προς κάθε άλλη χώρα, λόγου χάρη, ώστε οι ξένες σημαίες των πλοίων να αποσυρθούν και τα πλοία να μην ταξιδέψουν. Η ναυτιλιακή νομιμότητα, εγχωρίως και διεθνώς, γνώρισε μαύρες μέρες, τσαλαπατήθηκε. Όλος ο ναυτικός Πειραιάς σήμερα συζητά πως παρόμοια παρέμβαση ποτέ δεν ξανάγινε˙ αντίστοιχος ζήλος δεν υπήρξε ακόμη και κάποτε, σε ανθρωποκτόνα μεγάλα ναυάγια.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τέτοια εγχειρήματα είναι άκαιρα, εν μέσω οικονομικής κρίσης...
Απόλυτα κατανοητό αλλά και, θα το πω απερίφραστα, απόλυτα λάθος. Το θέμα είναι μεγάλο, αλλά ας ειπωθούν σε αυτή τη συζήτηση δυο λόγια. Είναι πιστεύω απαραίτητο.
Η κρίση που ζει σήμερα ο ελληνικός λαός, δυσβάσταχτη, αβάσταχτη για ένα μεγάλο τμήμα του, είναι ελληνική αλλά και παγκόσμια, είναι δομική, συστημική, φέρνει αντιμέτωπους δισεκατομμύρια ανθρώπους, άλλους περισσότερο άλλους λιγότερο, με τον σκληρό πυρήνα του παγκόσμιου συστήματος. Η κρίση αυτή, ας εστιάσουμε στην Ελλάδα, είναι γενική και πολύμορφη. Είναι χρηματοπιστωτική, αυτό φαίνεται, αλλά δεν είναι αυτό που πρέπει κυρίως να μας ενδιαφέρει… Είναι οικονομική, αφορά την παραγωγή σε όλες της τις διαστάσεις, και αυτό πρέπει περισσότερο να μας ενδιαφέρει… Είναι ακόμη πολιτική, καθώς αφορά τις μορφές εκπροσώπησης και διακυβέρνησης, τις πολιτικές ιδέες, την συζήτηση επεξεργασία σχεδίων και δράσεων, τις διαδικασίες των αποφάσεων κλπ.., είναι κοινωνική καθώς υποτάσσει την κοινότητα, την συλλογικότητα στην εξατομίκευση, είναι πολιτισμική, ηθική και αξιακή. Αυτές οι τελευταίες διαστάσεις της πρέπει να μας ενδιαφέρουν πρωταρχικά και ν’ αντιμετωπιστούν θεμελιακά.
Τα ΜΜΕ, σε σύμπλευση με την κυβέρνηση, έχουν όπως φαίνεται, επιλέξει τον βομβαρδισμό του λαού με μονοσήμαντο καταιγισμό δυσπρόσιτων και ακατανόητων για την συντριπτική πλειοψηφία του «πληροφοριών», που πλαισιώνονται από επίπλαστες συζητήσεις και θεαματικές, αλλά «του αφρού», αντιπαραθέσεις για το χρηματοπιστωτικό και το λογιστικο-διαχειριστικό σκέλος της κρίσης. Τυχαίο;
Για την κατάσταση και τις δυνατότητες της, όποιας, πραγματικής οικονομίας δεν λέγεται σχεδόν τίποτα. Μερικά ψελλίσματα για μια, άγνωστο ποια, ανάπτυξη... Για τα άλλα σκέλη της κρίσης, τα ακόμη πιο σημαντικά, αυτά που αργόσυρτα αλλά σταθερά οδηγούν τη χώρα στην εξαφάνιση και την μετατρέπουν σε μια χωρίς βιώματα, περίπου προ-καπιταλιστική, αποικία-επαρχία, απολύτως τίποτα.. Και αυτό είναι τυχαίο;
Το δικό μας εγχείρημα δεν εντάσσεται –φαινομενικά τουλάχιστον– στα συμβάντα της χρηματοπιστωτικής ή της οικονομικής κρίσης. Στις άλλες σφαίρες όμως; Εκεί όπου εντάχθηκαν κινήματα και αντιστάσεις σε σχέση με τον πόλεμο στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στην Γιουγκοσλασβία κ.ά., σε σχέση με τους πυρηνικούς εξοπλισμούς και τα βαλλιστικά συστήματα στην Ευρώπη, σε σχέση με τις παλίρροιες των στρατιωτικοφασιστικών δικτατοριών, σε σχέση με τις συνέπειες υποταγής του πλανήτη σε μια Νέα ενιαία Τάξη πραγμάτων, σε σχέση με μια νεοφιλεύθερη παγκοσμιοποίηση, ως διαδικασία διαλυτική κάθε προγενέστερης μορφής κοινωνικής-πολιτικής-οικονομικής οργάνωσης, συλλογικής ταυτότητας και παράδοσης;
Σε σχέση με τα παραπάνω, το εγχείρημά μας, πιστεύουμε ότι απαντά, άμεσα και στοχευμένα, αντιπαραθέτοντας στον πόλεμο των μηχανισμών, στην ωμότητα, βιαιότητα, υποκρισία και ανηθικότητά τους, τις αντιστάσεις των ανθρώπινων θελήσεων. Πρόκειται για εγχείρημα που απαντά στο παρατεταμένο έγκλημα κατά του Παλαιστινιακού λαού, πολύτροπα, διαμέσου της συλλογικής αλλά και προσωπικής ευθύνης, προτάσσοντας την συλλογική και προσωπική εμπειρία της αντιστασιακής πράξης, όση αξία-εμβέλεια κι αν έχει αυτή.
Αν κάποιοι, συνεπώς, δεν καταλαβαίνουν την ουσία κι αν κάποιοι πάλι δεν βλέπουν ακόμη το δόκανο του ισραηλινού εναγκαλισμού, τότε να προσπαθήσουν, εάν θέλουν, τούτη έστω τη στιγμή, να καταλάβουν. Πριν συνηθίσουν να περπατούν στα γόνατα.
Να δουν και να κατανοήσουν τον εναγκαλισμό μιας δειλής, άχρωμης, άβουλης και προπαντός απολίτικης κυβέρνησης που την ξεγέλασαν, αν ξεγελάστηκε, πριν ακόμη κυβερνήσει, κάπου εκεί στις ΗΠΑ, σε κάποιες άτυπες συναντήσεις με κέντρα της εξουσίας πολύ ισχυρά. Να σκεφτούν ότι η δουλεία, εν γένει, κι όπως μαθαίνουμε από την ιστορία, προϋποθέτει την αδυναμία του δούλου να σταθεί στα πόδια του ώστε να μη μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τον αφέντη που τον χρησιμοποιεί. Να αναρωτηθούν ακόμη γιατί οι εν πολλοίς ελεγχόμενοι από τους σήμερα, πολλά καρβέλια υποσχόμενους, ισραηλινούς «αδελφοποιητούς μας» κυβερνήτες, διεθνείς χρηματοπιστωτικοί μηχανισμοί και τα παρελκόμενα αξιολογικά όργανά τους συντρίβουν το οικονομικό σύστημα της χώρας. Αφήνοντας, σαν αντάλλαγμα της «φιλίας», ή αλλιώς της δουλείας, κάποια ψήγματα υποστήριξης να διαφαίνονται. Γιατί εξωθούν στο ξεπούλημα της χώρας και προσπαθούν να εγκλωβίσουν τον ελληνικό λαό, μετατρέποντάς τον σε μίζερο διαχειριστή μιας προϊούσας στέρησης και ανέχειας.
Αν χρειαστεί εμείς θα ξαναπάμε εκεί. Ή και αλλού και βέβαια θα είμαστε πάντα εδώ, σ’ αυτή τη φθίνουσα αλλά και κάθε τόσο αφυπνιζόμενη, εξεγειρόμενη χώρα. Σημασία έχει να κάνεις το κατά δύναμιν…
Πηγή:tvxs.gr