Ένα Καράβι Για Τη Γάζα | ShipToGaza.gr

Αυτό βέβαια δεν το κατέκτησαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Πέρασαν 40 χρόνια από τον ξεριζωμό για να μπορέσουν να ξεπεράσουν τη συνταγή της παλιάς ανατολίτικης παραδοσιακής οικογένειας που δεν πρόβλεπε λόγο για τα παιδιά. Η ανάπτυξη της εκπαίδευσης και της μόρφωσης στα κατεχόμενα και τη διασπορά ως το μόνο βασικό όπλο για να ξέρει κανείς γιατί μάχεται ήταν και η βασική αιτία για να αναβαθμίσουν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τη θέση τους μέσα στην κοινωνία.

Η ιντιφάντα του 1987 και του 2000 ήταν ένας βασικός λόγος για να ξεμπροστιαστούν διεθνώς οι Διεθνείς οργανισμοί προστασίας των παιδιών για τις συμφωνίες και τις δεσμεύσεις τους για την προστασία των παιδιών διεθνώς.

Σύμφωνα με το χάρτη της 20ης Νοεμβρίου 1959 τα δικαιώματα του παιδιού τίθενται σε προτεραιότητα. Φαίνεται όμως πως η εφαρμογή του διεθνούς δικαίου αλληθωρίζει όταν πρόκειται για μικρά παιδιά από την Παλαιστίνη, την Αφρική, το Αφγανιστάν το Ιράκ, την Κύπρο ή όπου άλλού η νέα τάξη χτυπά με τους χωροφύλακές της.

Ο Muhammad Badwan δέθηκε από τους ισραηλινούς στρατιώτες πάνω στο αυτοκίνητο τους και χρησιμοποιήθηκε ως ανθρώπινη ασπίδα. Ο πατέρας του 13χρονου είπε στους ότι οι Ισραηλινοί χρησιμοποίησαν τον γυιο του ως ανθρώπινη ασπίδα για να σταματήσουν τους διαδηλωτές να πετάνε πέτρες.

Τα παρακάτω στοιχεία   είναι   από διεθνείς οργανισμούς όπως η ουνέσκο, η ούνρα, η οικονομική επιτροπή του ΟΗΕ, Διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Διεθνείς οργανώσεις γιατρών που επιτελικά τους μέλη επισκέφτηκαν τα κατεχόμενα και κυρίως μετά την έναρξη της πρώτης Ιντιφάντα.. Το συμπέρασμα και πριν μιλήσουμε για τα ντοκουμέντα της φρίκης είναι ότι όλα συνηγορούν στην εξαφάνιση του Παλαιστινιακού λαού και ξεκινώντας από τα ίδια τα παιδιά που αποτελούν το μέλλον και συμβολικά και ουσιαστικά την ελπίδα αυτού του τόσο κατατρεγμένου λαού.

Οι τρόποι εξόντωσης των παιδιών ποικίλουν. Ξεκινώντας από την εκπαίδευση έχουμε να σας πούμε πως οι Ισραηλινές αρχές ακόμα και πριν από την Ιντιφάντα έκλειναν τους παιδικούς σταθμούς, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια και κατά καιρούς συλλάμβαναν το προσωπικό των ιδρυμάτων και συνήθως το εκτόπιζαν σε περιοχές μακρινές. Αποφάσεις τέτοιες επηρεάζουν πλέον των 500.000 σπουδαστών. Πραγματοποιούσαν και πραγματοποιούν εφόδους στο όνομα της ασφάλειας και της τάξης σε σχολεία χτυπώντας και βασανίζοντας ανθρώπους από το προσωπικό και από τον μαθητικό πληθυσμό. Μετά τα τελευταία γεγονότα της άνοιξης του 2002 τα τεθωρακισμένα και οι μπουλντόζες έχουν γκρεμίσει σχολεία ενώ ταλαιπωρούσαν αφάνταστα τους μικρούς μαθητές στο δρόμο με τα μπλόκα που στήνουν σε καίρια γεωγραφικά σημεία. Εξευτελιστικές σωματικές έρευνες, κρατήσεις παιδιών, διάλυση των παρεών τους είναι από τις πιο συνηθισμένες και ανώδυνες τακτικές του Ισραηλινού στρατού. Σύμφωνα με τη διεθνή επιτροπή Δικαίου δεν υπάρχει τέτοιο διεθνές προηγούμενο είναι χειρότερα κι από τις συνθήκες του Νοτιοαφρικανικού Απαρτχάιντ.

Στα σχολεία των κατεχόμενων εδαφών και σύμφωνα με στοιχεία της Ουνέσκο και παραβιάζοντας κάθε διεθνή συνθήκη για τις εθνικές μειονότητες οι κυβερνητικές αρχές έχουν απαλείψει από τη σχολική ύλη σημαντικές ιστορικές αλήθειες όπως π.χ. τον ξεριζωμό του 48, ή στοιχεία από τον αραβικό πολιτισμό ενώ χάρτες με το όνομα της Παλαιστίνης έχουν σβηστεί εντελώς προκειμένου να θέσουν εμπόδια στην συλλογική ιστορική μνήμη. Αρνούνται επίσης εκπαιδευτικό υλικό βιβλία, θρανία πίνακες κλπ ενώ εμποδίζουν σχολεία να επεκταθούν. Φοιτητές πολλοί όπως και πολλοί μαθητές σταματούν τις σπουδές τους για την επιβίωση ενώ απορροφώνται σε εργασίες στις οποίες δεν τηρούνται στοιχειώδεις όροι ασφαλείας.
Οι σχολές τις οποίες λειτουργεί το καθεστώς του Ισραήλ είναι για εργασίες χαμηλής απόδοσης έτσι σύμφωνα με την Παγκ. Ορ. Εργασίας, μόνο το 20% εργάζεται στα κατεχόμενα. Οι αρχές κατοχής απαγορεύουν τη λειτουργία και την ίδρυση σχολείων από τις επιτροπές των Παλαιστινίων αλλά και θέτουν σε παρανομία μικρά σχολεία τα οποία είχαν στηθεί σε σπίτια και σε αυλές μετά από τις πολλές απαγορεύσεις και κλείσιμο σχολείων μετά την Ιντιφάντα. Τα αλληλοδιδακτικά αυτά σχολεία που έστησαν ήταν μια μορφή αντίστασης η οποία όμως είχε ως συνέπεια τις συλλήψεις τους ξυλοδαρμούς και τις εφόδους σ’ αυτά προκειμένου να τους κάμψουν το ηθικό. Φυλακίστηκαν δάσκαλοι που έκαναν μαθήματα και ήταν ιδιαίτερα καταστροφικό ιδιαίτερα για τα παιδιά που είχαν ξεκινήσει να μαθαίνουν γράμματα.

Έτσι ένας μεγάλος αριθμός παιδιών κάτω από 17 χρονών στρέφονται στην σκληρή και καταπιεστική εργασία έως και 14 ώρες την ημέρα σύμφωνα με την Ισραηλινή εφημερίδα Μaarin. Ενώ υπάρχουν νόμοι για την παιδική εργασία εν τούτοις στις μικρές βιοτεχνίες και τις φάρμες το 20% των εργαζομένων είναι παιδιά και ανήλικοι έφηβοι.

Ισραηλινοί αστυνομικοί συλλαμβάνουν τον 12χρονο Παλαιστίνιο Ahmad Daana επειδή υποψιάστηκαν ότι πέταγε πέτρες , κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στην περιοχή Silwan της Αν. Ιερουσαλήμ. (26/12/2010)

Η Ιντιφάντα λοιπόν ήταν και έκρηξη αξιοπρέπειας των παιδιών στην Παλαιστίνη τα οποία σύμφωνα με έρευνες θεωρούν πως η υπόθεση της απελευθέρωσης είναι βασικά δική τους. Χωρίς να ρωτάνε πολλές φορές τους γονείς τους τα μικρά παιδιά στήνουν οδοφράγματα και πετούν πέτρες στους φρουρούς. Έτσι σχεδόν το 50% από τα θύματα των δολοφόνων Σιωνιστών είναι παιδιά τα οποία σκοτώνονται από πραγματικά πυρά αλλά και από τις λεγόμενες πλαστικές σφαίρες. Οι πλαστικές σφαίρες είναι μεταλλικά βλήματα με πλαστική κεφαλή και οι στρατιώτες παραβιάζοντας τις διεθνείς συμφωνίες χτυπούν κατευθείαν και από μικρές αποστάσεις.
Μετά την έναρξη της πρώτης Ιντιφάντα και αφού ξέσπασε διεθνής κατακραυγή κατά του Ισραήλ Ο Πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν δήλωσε πως ο στόχος πλέον του κατασταλτικού στρατού είναι να αφήνει ύστερα από τις διαδηλώσεις όσο γίνεται περισσότερους πληγωμένους και αναπήρους.

Αυτό είχε δυο σοβαρές συνέπειες. Από τη μια να καταστήσει τον Παλαιστινιακό λαό ένα έθνος αναπήρων οι οποίοι θα εξοντώνονταν σταδιακά από την έλλειψη περίθαλψης κι από την άλλη δεν θα είχε την κατακραυγή για τους θανάτους παιδιών. 5 Βδομάδες μετά τη δήλωση Ράμπιν 170 παιδιά κάτω των 16 χρόνων σκοτώθηκαν και το 1/3 από πλαστικές σφαίρες. Ένα χρόνο μετά την Ιντιφάντα ένα άλλο είδος λαστιχένια σφαίρας μεταλλικής μπάλας καλυμμένης με λάστιχο έκανε την εμφάνισή της στις διαδηλώσεις έδωσε το ελεύθερο στους στρατιώτες να πυροβολούν ασυστόλως στις διαδηλώσεις. Έτσι λιγότεροι θάνατοι αλλά περισσότεροι τραυματισμοί και αναπηρίες παιδιών καταγράφηκαν στα κατεχόμενα σύμφωνα με διεθνή οργάνωση γιατρών.

Πολλά παιδιά επίσης πέθαναν από τους ξυλοδαρμούς. Έτσι η μόνη χώρα στον Δυτικό κόσμο που επιτρέπει δια νόμου τα βασανιστήρια με την ορολογία «άσκηση σωματικής βίας» ξυλοκόπησε ακόμη και μέχρι θανάτου παιδιά μέχρι και 18 μηνών σε εφόδους σε σπίτια, αδιακρίτως στους δρόμους. Δεν υπάρχει αριθμός των βασανισμένων διότι διστάζουν να πάνε στα νοσοκομεία αφενός γιατί δεν υπάρχει ουσιαστική περίθαλψη αφετέρου διότι θα χειροτερέψουν την κατάστασή τους μπαίνοντας στο μάτι των διωκτών τους. Η διεθνής Αμνηστία αναφέρει για διεστραμμένους βασανισμούς των παιδιών και γέρων αλλά και για το στρατό ο οποίος βγάζει με το ζόρι τους νοσηλευόμενους από τα νοσοκομεία. 4 στρατιώτες που ανακρίθηκαν από τις στρατιωτικές αρχές και ύστερα από διεθνείς έρευνες δήλωσαν ότι είχαν εντολή να προκαλέσουν αναπηρίες σε παιδιά.

Η αμερικανική ομάδα γιατρών για τα ανθρώπινα δικαιώματα έκανε τις εξής διαπιστώσεις: Οι περισσότεροι τραυματισμοί ήταν στα άκρα και στο κεφάλι με σκοπό την αναπηρία. Τέντωναν το μέλος και το χτυπούσαν κυρίως στα μπράτσα και στα γόνατα. Ανακάλυψαν ότι τα χτυπήματα στο σώμα διοχέτευαν παραπάνω πρωτεΐνες στα νεφρά με αποτέλεσμα ένα ανυπολόγιστος αριθμός παιδιών να πάθει νεφρική ανεπάρκεια. Οι Ισραηλινές αρχές απαγόρευαν τη νοσηλεία σε παλαιστίνιους και τα νοσοκομεία των κατεχομένων δεν είχαν τα απαραίτητα τεχνικά μέσα για αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα.
Ένας άλλο ειδεχθή και αποτρόπαιο μέσο εξόντωσης των παιδιών ήταν και τα περίφημα candy bar bombs. Μικρές βόμβες ανάφλεξης και αερίου σε συσκευασία σοκολάτας τα οποία πετούσαν σε κατοικημένες και αγροτικές περιοχές τζιπ και ελικόπτερα του στρατού αλλά και οργανωμένοι Ισραηλινοί έποικοι. Οι μεταμφιεσμένες σε σοκολάτες μικρές βόμβες εκρήγνυνται στα πρόσωπα των παιδιών. Πολλά παιδιά σκοτώθηκαν άλλα κάηκαν κι άλλα έμειναν τυφλά. Μέχρι και παιδιά 4 χρόνων σύμφωνα με έρευνα ειρηνιστικής οργάνωσης ήταν θύματα αυτού του διεστραμμένου τρόπου εξόντωσης που θυμίζει τις παγιδευμένες με παιχνίδια νάρκες που άφηναν στο διάβα τους οι ναζιστές στρατιώτες μετά την αποχώρησή τους από την Ελλάδα και αλλού.

Πολλά επίσης παιδιά σκοτώθηκαν και έμεινα ανάπηρα όταν οι Ισραηλινοί στρατιώτες διέταζαν παιδιά να ανέβουν σε σύρματα και σε ηλεκτροφόρα καλώδια και σε κολόνες για να κατεβάσουν παλαιστινιακές σημαίες. Και δεν έφτανε μόνο αυτό διέταζαν παιδιά να σβήσουν με τα χέρια τους και το κορμί τους καιγόμενα λάστιχα από οδοφράγματα. Καταγράφηκαν περιπτώσεις παιδιών που αρνήθηκαν και οι στρατιώτες τα πέταξαν μέσα στη φωτιά και κάηκαν ζωντανά όπως και ο θάνατος ενός 5χρονου παιδιού από πτώση από κολόνα.

Στα 1989 ο Γιτζάκ Ραμπίν μίλησε για 29.000 κρατούμενους φυλακισμένους. Από αυτούς το 75% ήταν παιδιά κάτω των 18 χρονών. Ο αριθμός όμως όπως συμπεραίνουν διεθνείς οργανώσεις είναι πολύ μεγαλύτερος. Τα περισσότερα παιδιά κρατούνται σε απάνθρωπες συνθήκες σε στρατιωτικές φυλακές και βασανίζονται συστηματικά. Ένα από τα βασανιστήρια που θεσμοποίησαν οι Ισραηλινοί είναι η Παλαιστινιακή κρεμάλα μέχρι θανάτου με τα χέρια ψηλά δεμένα και με κρεμασμένο το κορμί.

Νεαροί Παλαιστίνιοι πετάνε πέτρες σε μπουλντόζα που χτίζει τον φράχτη στο Abu Deis, στην Αν. Ιερουσαλήμ (Assafir, 9/20/03))

Ένα άλλο μέτρο που πήρε ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ ήταν το να γκρεμίζεται το σπίτι της οικογένειας του συλληφθέντα από τις αρχές. Ποινικοποιήθηκε μέσω αυτού όλος ο πληθυσμός της Παλαιστίνης. Ποινές από 1,5 χρόνο και 500.000 δολ. πρόστιμο και 3 χρόνια παρακολούθησης στα παιδιά. Στημένες δίκες χωρίς δικηγόρους και με συνοπτικές διαδικασίες, με δικαστές που αρνούνταν να ακούσουν την υπεράσπιση στοιχειοθετούν για τη δικαστική βιομηχανία που έστησε το καθεστώς για να παγιώσει την αδικία.
Ένας άλλος τρόπος εξόντωσης είναι τα δακρυγόνα τα οποία χρησιμοποιούνται ως επιθετικό κι όχι αμυντικό όπλο. Περιστατικά στα νοσοκομεία καταμαρτυρούν για αποβολές εμβρύων ή και πρόωρους τοκετούς. Περίπου 3500 θάνατοι εμβρύων καταγράφηκαν ενώ πάνω από 70 παιδιά σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία πέθαναν μόνο από ασφυξία. Οι μητέρες που αποβάλουν συνήθως δεν πηγαίνουν στα νοσοκομεία από φόβο μήπως τους επιτεθούν κι έτσι πολλά περιστατικά δεν καταγράφονται. Είναι σαφώς αυτονόητο ότι υπάρχει ανυπολόγιστος αριθμός νεκρών γυναικών από τις συνέπειες της μη ιατρικής παρακολούθησης μετά την αποβολή των εμβρύων.

Για τα δακρυγόνα και ασφυξιογόνα δεν υπάρχουν αντίδοτα. Τοξικές ενώσεις κυανίου διεισδύουν στα αιμοσφαίρια του αίματος, στους ιστούς του λίπους και στις βλεννογόνους. Η σκόνη και το αέριο κολλά για μέρες στα χαλιά, στα ρούχα και στους τοίχους ενώ η διατροφική αλυσίδα, ζώα και φυτά μολύνονται για σχεδόν ένα μήνα. Διασπάται κυρίως στα αμυλώδη τρόφιμα τα οποία αποτελούν και τη βασική καθημερινή τροφή του φτωχού παλαιστινιακού λαού. Τα δακρυγόνα τα οποία λειτουργούν και ως εμπρηστικές βόμβες τα πετούν σε σπίτια από τα τζάμια σε εφόδους, σε σχολεία και σε θαλάμους νοσοκομείων. Αυτά τα στοιχεία τα παρέχει η Διεθνής Αμνηστία όπως και ανθρωπιστικές αποστολές γιατρών. Η Ούνρα οργάνωση του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες κατήγγειλε για υψηλής και made in America τοξικότητας αέρια τα οποία δημιουργούν ισχυρούς πόνους στην κοιλιά και ένα άλλο που παραλύει τους μυς. Ο δ/ντης της Παγκ. Ορ. Υγείας δήλωσε πως για ένα σπρέι που σκότωσε σε κρατητήριο δυο νεαρά παιδιά μετά από βασανιστήρια.

Τον Ιανουάριο ’89 ο Γ. Ράμπιν έδωσε διαταγή σε όλα τα ιδρύματα να μην περιθάλπουν Παλαιστινίους. 200 παιδιά καταδικάστηκαν σε θάνατο από νεφρική ανεπάρκεια η οποία προκλήθηκε από τα χτυπήματα όπως προηγουμένως ανέφερα. Σε παιδιά με καρκίνο αρνήθηκαν την είσοδο. Σύμφωνα με τον Πρόεδρο της ένωσης Γιατρών Παλαιστινίων και Ισραηλινών θα πέθαιναν 200 παιδιά μόνο το 1989 από καρκίνο λόγω άρνησης νοσηλείας. Εξάλλου σύμφωνα πάλι με τους ίδιους, συλλήψεις, ιατρικού προσωπικού εφόδους σε νοσοκομεία δυσκόλευαν το έργο των γιατρών όπως επίσης και η απαγόρευση της κυκλοφορίας των ασθενοφόρων.

Επίσης έκαναν τη νοσηλεία οικονομικά απροσπέλαστη ενώ έβαλαν μεγάλο κόστος στους συγγενείς προκειμένου να παραλαμβάνουν τα πτώματα των ανθρώπων τους από τα νοσοκομεία. Ο Ισραηλινός επικεφαλής της ένωσης γιατρών του Τελ Αβίβ δήλωσε τα εξής: «Οι αρχές χρησιμοποιούν την ιατρική ράβδο για να χτυπάνε τους ανθρώπους τους αρρώστους και τον άμαχο πληθυσμό. Παραβιάζεται η συνθήκη πολέμου της Γενεύης» ενώ ο Γιατρός επίσης Ισραηλινός Γιόσι Σαρίντ είπε ότι ο τρόπος που οι αρχές χρησιμοποιούν ως όπλο την Ιατρική είναι τρομοκρατικός».

Συνοπτικά λοιπόν από τις αδίσταχτες δολοφονικές πρακτικές του Ισραηλινού στρατού στα παιδιά, υπάρχουν τρομερές ψυχικές συνέπειες. Τα παιδιά χάνουν το ηθικό τους όπως και το ενδιαφέρον τους για τη απόκτηση γνώσης αλλά και για την ανάπτυξη των δεξιοτήτων τους. Ο γιατρός και ψυχολόγος Γιουσέφ Νασέφ μετά από έρευνα κατέληξε ότι τα παιδιά βλέπουν εφιάλτες με στρατιώτες που εισβάλουν στο σπίτι χτυπούν τον πατέρα τους και τους καταστρέφουν τα παιχνίδια. 70% των παιδιών βλέπουν τέτοιους εφιάλτες ενώ πριν από την Ιντιφάντα το ποσοστό ήταν 28%.

Είναι εκτεθειμένα στη θέαση σκηνών με αποτρόπαιο περιεχόμενο ενώ τα παιχνίδια τους είναι ανάλογα. Άλλα παίζουν με πλαστικές σφαίρες και οβίδες ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά παίζουν με κάλυκες από δακρυγόνα. Χιλιάδες παιδιά κινδυνεύουν κάθε χρόνο από άγχος, στρες, κατάθλιψη, αϋπνία, εφιάλτες και από επιπλοκές στο να ωριμάσουν. Κι αυτό φαίνεται να είναι το λιγότερο: ορίζουν τον κόσμο ως επικίνδυνο και τον χωρίζουν σε καλούς και κακούς.

Αυτές είναι μέσες άκρες οι συνθήκες των παιδιών οι οποίες διαρκώς επιδεινώνονται κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα που ξεκίνησε στα 2000 κι ακόμα συνεχίζεται μέχρι την τελική δικαίωση.

*Tο παραπάνω κείμενο ήταν εισήγηση σε διήμερο αλληλεγγύης που οργανώθηκε από συλλογικότητες και φορείς στην Αίγινα το 2002.
www.anarkismo.net

Πηγή: sxoliastesxwrissynora.wordpress.com