Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου υποδέχεται τον εγκληματία πολέμου Λίμπερμαν με μια σειρά από ευφάνταστα επιχειρήματα περί δήθεν σχεδίων οικονομικής ανάπτυξης, ίσως και συνδιαχείρισης φυσικών πόρων. Επιχειρήματα που μαζί με το πλασάρισμα μιας νέας εθνικής αυταπάτης -«βρήκαμε φυσικό αέριο...», όπως κάποτε λέγανε (συμπτωματικά σε περιόδους κρίσεων) «βρήκαμε πετρέλαιο… ή χρυσάφι»- προετοιμάζουν το έδαφος για μια ακόμη ανίερη συμμαχία.
Όμως η αξιοποίηση του φυσικού αερίου (εάν και όποτε…) προϋποθέτει πολιτική εθνικής κυριαρχίας στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου και οικονομοτεχνική υποδομή. Παράλληλα, η συνδιαχείρισή του με το Ισραήλ δεν προκύπτει από την όποια χάραξη (την πιο συμφέρουσα έστω…) της ελληνικής ΑΟΖ, καθώς αυτή δεν συντέμνεται με εκείνη που χάραξε πρόσφατα το Ισραήλ πέρα από τα χωρικά του ύδατα, καταπατώντας και τα χωρικά ύδατα της παλαιστινιακής Γάζας. Το αγκάλιασμα συνεπώς με το Ισραήλ είναι κενό περιεχομένου, η αιφνίδια αναβάθμισή του στη διπλωματική μας σκηνή υπηρετεί άλλους σκοπούς και δείχνει, για ακόμη μια φορά, πως οι ελληνικές κυβερνήσεις στην κάθε φορά ανημπόρια τους αναζητούν ξένο δεκανίκι. Στην προκείμενη περίπτωση, αδύναμο και αβέβαιο διπλωματικό-συμμαχικό δεκανίκι. Όσα συνεπώς τώρα γράφονται και λέγονται σε Κύπρο και Ελλάδα για τον νέο από μηχανής θεό είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση και αποτελούν στάχτη στα μάτια.
Όσο τέλος για την προσδοκία οικονομικής ωφέλειας από το οικονομικά υπερτιμημένο (και σε διαρκή οικονομικο-κοινωνική κρίση) Ισραήλ ή από το περιώνυμο Ισραηλινό λόμπυ, αυτή σύντομα θα αποδειχθεί μικρόνοη. Το Ισραήλ είναι μια χώρα μικρού οικονομικού μεγέθους, με ΑΕΠ χαμηλότερο κι από αυτό της Ελλάδας, που διατηρεί ισχυρό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα, ενισχυόμενο πολύτροπα από τη Δύση, ιδιαίτερα τις ΗΠΑ. Το σύμπλεγμα αυτό έχει ισχυρό εξαγωγικό προσανατολισμό και βασικό ενδιαφέρον να πουλά –και σε εμάς- οπλικά συστήματα και «κλειστή» πολεμική τεχνογνωσία. Το ισραηλινό λόμπυ, με έδρα του τις ΗΠΑ, εμφανίζεται τώρα με προσωπείο καλού μεσάζοντα στις χρηματαγορές, χωρίς όμως κανένα πρακτικό αντίκρισμα, όπως βλέπει όποιος παρακολουθεί τις συμπεριφορές των «οίκων αξιολόγησης» της Ελλάδας και τον τρόπο που το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα σφίγγει τη μέγγενη που πνίγει την χώρα μας. Το ισραηλινό λόμπυ τις τελευταίες δεκαετίες ήταν απολύτως εχθρικό στις ελληνοκυπριακές θέσεις. Ήταν και παραμένει σταθερά προσανατολισμένο προς την Τουρκία και -ας μην έχει κανείς αυταπάτες τώρα που μας «κλείνει το μάτι» και μας τάζει λαγούς με πετραχήλια- την κρίση στις σχέσεις του με την Τουρκία τη διαπραγματεύεται. Στην πρώτη απότομη στροφή, μόλις αποκαταστήσει ένα κάποιο modus vivendi με τον τωρινό του αντίπαλο, θα μας “αδειάσει”. Τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά δεδομένα δεν μεταβάλλονται τόσο εύκολα όσο πολλές φορές φαντάζονται οι (εθελούσια) μικροί παίκτες…
Η οικονομική ύφεση στη χώρα παραμένει σε υψηλά επίπεδα με ευθύνη της «Δυτικής Συμμαχίας», στην οποία εμφωλεύει και το Ισραήλ, και βέβαια με ευθύνη της παρούσας ελληνικής κυβέρνησης αλλά και των κυβερνήσεων που προηγήθηκαν, που όλες τους αποδείχθηκαν ανάξιες να σκεφτούν, να σχεδιάσουν και να εδραιώσουν ένα μοντέλο κοινωνικο-οικονομικής ανάπτυξης ισχυρό, ανθεκτικό και αειφορικό. Διαιωνίζοντας αντί γι’ αυτό ένα μοντέλο της αρπαχτής, της εκτεταμένης διαπλοκής και του εύκολου ευκαιριακού κέρδους.
Οι πραγματικοί λόγοι σύσφιξης των σχέσεων Ελλάδας και Ισραήλ είναι προφανείς σε όλους μας. Οι εντολές που λαμβάνει η κυβέρνηση πέραν των Βρυξελλών και από την Ουάσιγκτον επιβάλλουν την ανάπτυξη αυτών των σχέσεων για να σπάσει το πλαίσιο απομόνωσης του Ισραήλ, για να μπορεί η ισραηλινή αεροπορία να πετά στους ελληνικούς ουρανούς προετοιμαζόμενη για την επίθεση και κατά άλλων -πέραν των Παλαιστινίων- αντιπάλων του.
Για εμάς ο Αβιγκντόρ Λίμπερμαν είναι ανεπιθύμητος, η εξωτερική πολιτική απέναντι στο Ισραήλ που υιοθετεί η κυβέρνηση είναι ηθικο-πολιτικά απαράδεκτη και γεωπολιτικά κοντόθωρη και βλαβερή.
Καλούμε κάθε δημοκράτη πολίτη σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2010 στις 6 μμ στο Σύνταγμα απέναντι από τη Βουλή.