Σε ορισμένους, ίσως η αποστολή να ακούγεται ελαφρώς εκτός κλίματος - και σίγουρα έτσι θα επιχειρήσει να την παρουσιάσει η ισραηλινή προπαγάνδα αλλά και τα ελληνικά φερέφωνά της που φωλιάζουν σε μεγάλα ΜΜΕ αλλά και σε καίρια πόστα του κρατικού μηχανισμού. Κι΄ όμως, ίσως ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ελληνική ιστορία η τύχη της αποκλεισμένης Γάζας δεν ήταν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με την ελληνική πραγματικότητα.

Είναι καταρχήν αυτή η γεύση της Μεσογειακής Άνοιξης που πλανάται στον αέρα. Το εξεγερτικό κλίμα που μας μετέδωσαν οι αραβικοί λαοί όταν τόλμησαν να βγουν στους δρόμους για να αποτινάξουν όχι μόνο τις πολιτικές αλλά κυρίως τις οικονομικές δικτατορίες. Η Αραβική Άνοιξη δεν ήταν ένα νέο 1989, όπως θέλησαν να την παρουσιάσουν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Δεν ήταν δηλαδή μόνο μια κραυγή δημοκρατίας σε έναν ανελεύθερο κόσμο. Ήταν, πάνω απ΄ όλα, η αμφισβήτηση του φιλελεύθερου και νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου που κυριάρχησε σε όλες τις χώρες της Μεσογείου τις τελευταίες δεκαετίες. Οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες χρειάστηκε να ενταφιάσουν το πολιτικό τους παρελθόν για να επιβάλλουν το σύγχρονο Θατσερισμό. Ο Μπεν Αλί και ο Μουμπάρακ (μέλη και αυτοί της σοσιαλιστικής διεθνούς) χρειάστηκε να αποκηρύξουν ολοκληρωτικά το νασερικό μοντέλο του λεγόμενου αραβικού σοσιαλισμού - ένα θνησιγενές δημιούργημα το οποίο όμως είχε οικοδομήσει το δικό του κοινωνικό συμβόλαιο. Και στις δυο περιπτώσεις ο νεοφιλελεύθερος οδοστρωτήρας ισοπέδωσε εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα αιώνων.
Απέναντι σε αυτή την υποταγή στις δυνάμεις της αγοράς οι Άραβες γείτονές μας βρήκαν πρώτοι το θάρρος να πουν όχι στο ΔΝΤ και τους εκπροσώπους του. Οι εργάτες στα κλωστοϋφαντουργία της πόλης Μαχάλα, που άνοιξαν το δρόμο για την αιγυπτιακή επανάσταση, έδωσαν τις πρώτες μάχες τους απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις που είχε επιβάλλει το ΔΝΤ στην περιοχή τους.
Η δική τους σπίθα άναψε τη φωτιά των Ισπανών Indignados, πριν περάσει και στην Ελλάδα. Οι συνθήκες μπορεί να είναι διαφορετικές - το πνεύμα της εξέγερσης όμως είναι το ίδιο.

Οι Άραβες όμως φαίνεται να θυμούνται κάτι που εμείς κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε. Ότι το εξεγερτικό κλίμα της Μεσογείου θα είχε σβήσει εδώ και χρόνια εάν δεν το κρατούσε ζωντανό η παλαιστινιακή Intifada.  Ένας λαός έγινε σύμβολο υπερηφάνειας και αντίστασης απέναντι σε κάθε μορφή κατοχής.

Η Ελλάδα όμως έχει και μερικούς ακόμη λόγους να χρωστά ευγνωμοσύνη αλλά και μια μεγάλη συγγνώμη στον Παλαιστινιακό λαό. Η δημιουργία της λεγόμενης «στρατηγικής συμμαχίας» Αθήνας-Τελ Αβίβ, που ξεκίνησε από την προηγούμενη κυβέρνηση και σφυρηλατήθηκε στην τελική της μορφή από την κυβέρνηση Παπανδρέου, αποτέλεσε το προανάκρουσμα της ολοκληρωτικής υποτέλειας που γνωρίζουμε τους τελευταίους μήνες. Η λογική βέβαια ότι αν σκύψουμε το κεφάλι στο τέλος θα επιβιώσουμε αποδείχθηκε όχι μόνο εγκληματικά ανήθικη αλλά και ρεαλιστικά ατελέσφορη (είναι τυχαίο άραγε ότι ο Ερντογάν, που ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στο Ισραήλ, πήρε πίσω όλα τα καράβια της τουρκικής αποστολής ενώ το ελληνικό ΥΠΕΞ δεν κατάφερε να επιστρέψει ούτε μισό σακ βουγιάζ από τους πολίτες του που έπεσαν θύματα απαγωγής και ομηρείας σε διεθνή ύδατα;).

Μερικές φορές η κτηνωδία με την οποία αντιμετωπίζει μια κυβέρνηση τους πολίτες της καθρεφτίζεται στην εξωτερική της πολιτική. Και σε αυτό τον τομέα οι ελληνικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας είχαν δώσει σαφή δείγματα γραφής: Έτειναν χείρα φιλίας στο κράτος που έσπαγε τα χέρια των Παλαιστινίων όταν πετούσαν πέτρες στα ισραηλινά στρατεύματα κατοχής. Συμμάχησαν με αυτούς που βασανίζουν πολιτικούς κρατούμενους στις ισραηλινές φυλακές. Υποδέχθηκαν στη χώρα μας πρωθυπουργούς, υπουργούς και στρατηγούς που σε άλλες (πολιτισμένες) χώρες διώκονται για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αγόρασαν ακόμη και τα ίδια δακρυγόνα, που δοκιμάζονται πειραματικά στους παλαιστίνιους, πριν χρησιμοποιηθούν στο κέντρο της Αθήνας.
Είχε πραγματικά κανείς έστω και την παραμικρή αμφιβολία ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα προχωρούσε αργά η γρήγορα και στην άνευ όρων παράδοση της χώρας στους μηχανισμούς της ΕΚΤ και του ΔΝΤ;

Μερικές φορές, όταν κοιτάζεις στα μάτια τον Νετανιάχου ορκίζεσαι ότι βλέπεις την ψυχή του Παπανδρέου - και ας με συγχωρέσουν οι James.

Το διαρκές δράμα των Παλαιστινίων είναι και δικό μας δράμα. Αυτοί δεν μπορούν να μας βοηθήσουν. Εμείς μπορούμε. Και τους το οφείλουμε γιατί ανεχτήκαμε κυβερνήσεις που πρόδωσαν την αγάπη και την εμπιστοσύνη μεταξύ των δυο λαών.

Βοηθώντας τη νέα αποστολή της πρωτοβουλίας Ένα Καράβι για τη Γάζα στέλνουμε ένα μήνυμα ελπίδας στον Παλαιστινιακό λαό. Κυρίως όμως στέλνουμε ένα μήνυμα αντίστασης με παραλήπτες εντός των τειχών.

Δείτε πως μπορείτε να βοηθήσετε την αποστολή στο www.shiptogaza.gr.

Πηγή: thepressproject.gr/